İiiii yıllar

Çocuktuk o yıllarda elbet.

Yaralarımız vardı pansuman isteyen. Kitaplarımız ev sobasında yakılmış. Yakalanma böle oluyormuş.. Emine Işınsu?un ?SANCI? adlı romanını okurken yakalandım babama. Ne varsa yaktı. Bir akşam siyah beyaz tv?ye bakıyoruz. Ablamlar haykırıyor Adil diye.. Ya bu Ayşe ablamızın oğluuuu. Evet oydu. Adil abiydi ... Kendisinin bir roman olacağını o günden kestirmiş bir sosyalisttik vakurlu. Hiç kimseye boyun eğmeden rahmetli babamın ekmek büfesinde kitaplar okuyan, kara diye bilip ak saçlarına hayran olduğumuz abimiz. Nedendir bilinmez ama biz onu kaleme sarılın deyişi ile hatırladık ve de bildik

Aha abii. Kalem yazıyor. Yeyenlerin okuyor. Bu hafta çok uzun yazmayacağım. Köçek Mustafa çağırır beni. Ve de seni. Ortak olmadığım aleme boşuna sürüklenmemmm. Ama çağırırsa vardır bir dileği. Unlar inmiş parası da verilmişti halbuki. Rahmetli babam veresiye sevmezdi. Bu hafta darım. Yerim kısıtlanmadı ama bende bir haller var. Çocuklar rahatsızlanmış. Ondan mıdır yürek yangınlarım bilememem. Bildiğim tek şey ellerim bu hafta bu kadar işliyor. Esra geldi, Eda geldi, Ersan geldi yazamıyorum ağız tadıyla. Cumhur İsveçte yeyenimle buluşmuş. Onu nasıl severim anlatamıyorum. Onu hiç görmedim. Benim sevgimde böyle... Cumhu-rum sağol. Yeyenimin kusuru olmamıştır.

O bizim canımız. Sen de öle.

Benden önce seni o gördü söyle. Yazmak bu kadar zor gelir insana. O zaman her türlü hayat şartlarına rağmen sizleri seviyorum. İiii Yıllar bee sevenlerimmm.