Bir Yunus Çufa geçti bu hayattan!

       Bir Yunus Çufa geçti bu hayattan!
        Aslında, ‘Bir Yunus Çufa geçti  bizim hayatımızdan’ desek daha doğru olur. İlk tanışmamızı hatırlamıyorum. Bildiğim tek şey, ben kendimi bildim bileli o hep vardı. Hayatımıza hep dokundu. Babam Yener Bandakçıoğlu’nu çok sevdiği için bizleri de çok sevdi. Kendi evlatlarından farkımız yoktu. Zor gün dostuydu. Ne zaman bir sıkıntı içinde olsak, o hep yanımızda oldu. Mutlu günlerimizin de baş rol oyuncularındandı. Esprili ve nüktedandı. Eli açıktı daha bir gün eli boş karşımıza çıktığını hatırlamıyorum. Enerjikti, ruhu hep gençti.  Sporcuydu, iyi bir Kayakçıydı. Futbol zaten ruhunun en büyük gıdasıydı. Boluspor’un büyük aşkıydı.
        1969 yılında Boluspor’un kapısından içeri girdi. 35 yıl aktif olarak hayatını Boluspor’a adadı. Adeta Katolik nikahı kıydı. Boluspor’un en başarılı yıllarını yaşadı. Kendine özgü ses tonuyla akıllara kazındı. Şık ve bakımlıydı. Hem halk adamı, hem de salon adamıydı. Futbolcuları çok severdi, futbolcularda onu. Kamplarda futbolcuların gözü kapanmadan, onu gözü kapanmazdı. Sabahın ilk ışıklarıyla kalkar, kahvaltı organizasyonunu yapardı. Disiplin ve eğlence dengesini çok iyi kurardı. Futbolcuların babasıydı. 
       Takım Ankara ve Ankara üzerinden deplasmana gittiğinde, Gerede’den otobüs onu alırdı. Dönüşlerde de Gerede de inerdi. Gerede’nin ışıkları görüldüğünde küçük Paris derdi.
         Eğer iyi neticelerle dönüldüyse, otobüs Gerede merkeze girer, Yunus Amca paltosunu omzuna atar, zafer kazanmış komutan edasıyla otobüsten inerdi. Geredeliler onu ve Boluspor’u bağrına basardı.  

        Bütün kandillerde ve bayramlarda bizleri arardı. Bizden hep önce davranırdı. Bizi hep mahcup ederdi. Yüreği insan sevgisiyle doluydu. En büyük dertlerinden bir tanesi benim evlenmememdi. Her gördüğünde oğlum hadi artık bak gözümüz arkada kalacak derdi. Neyse ki benim evlendiğimi de gördü, çocuğumu da gördü. Son yıllarda. Bazı sağlık problemleri olsa da hep ayakta ve enerjikti. Açıkçası hiç beklemiyorduk. Hep bir anda karşınıza çıkar ve bir anda ortadan kaybolurdu. Yunus amca nerede derdik, Gerede ye gitti derlerdi. Vedası da böyle oldu. Torunu Cihan Saraç aradı. Dedem’i kaybettik dedi. Hâlbuki biz onu Bayram da görmeyi planlıyorduk. Hayatın bu acı gerçeğinin bazı kahramanları sizi derinden üzer, 2011 yılından sonra bir kez daha büyük bir üzüntü yaşadım.
        Gerede, gelmiş geçmiş en büyük değerlerinden bir tanesini kaybetti. Boluspor çok özel bir karakterini ve hizmet adamını kaybetti.  Biz ise canımızdan bir parça kaybettik. Mutluluk kaynaklarımızdan, sevinçlerimizden bir tanesini kaybettik. 
        Mekanın Cennet Olsun Yunus Amcam…. Seni unutmak, unutabilmek ne mümkün.
                                                                     Cumhur Bandakçıoğlu