Bolu Basını nereye koşuyor!

Nüfus 80.000 büyük ölçekli firma sayısı 10?u bulmaz. Memur ve emekli şehri! Son yıllarda üniversite şehri olma yolunda ilerlemekte. Uzaklardan gördüğümüz, duyduğumuz ve bildiğimiz kadarıyla, 2 Gazeteciler cemiyeti, 8 Günlük gazete, 2 Haftalık gazete, bu gazetelerde profesyonel ve amatör çalışan bir dolu gazeteci, benimde dahil olduğum bir dolu köşe yazarı! Muhtemelen yurt genelinde nüfusa göre yapılacak bir karşılaştırmada rekor sayılabilecek bir durumla karşı karşıyayız. Bu durumdan mutluluk çıkartma şansımız olsa da, nerde çokluk orada b.. luk ilkesini de karşımızda bulabiliriz. Hepimiz biliyoruz ki, günümüz koşullarında gazetelerin sadece idealizimle ve satış fiyatı üzerinden kazanılan parayla yaşama şansları yoktur. (Kaldı ki bazılarının bedelsiz dağıtıldığını da biliyoruz) Reklam geliri olmadan bugünkü koşullarda gazetelerin ayakta kalabilmeleri son derece zordur. Pastanın çapı küçük, pastayı tatmak isteyen çoktur. Durum böyle olunca devreye gazetecilik etiğinin dışında gazetecililik oyunları ortaya çıkar. Malum büyük ölçekde son 30 yılda gazeteciliğin rengi değişmiş ve örnek teşkil edebilecek birçok model doğmuştur. Aslında işin rengi basının 4. kuvvet olarak adlandırılmasıyla ortaya çıkmıştır. İşte bu kuvvetten yaralanmak isteyen her türlü kişisel ve kurumsal kimlik basınla kol kola girme sevdasına tutulmuştur. Aslında her şey danışıklı döğüştür. Ver gülüm, al gülüm. Sev beni seveyim seni. Gör beni göreyim seni. Kolla beni kollayım seni. Maalesef durum bundan ibarettir. Çok üzücüdür ki Bolu gibi özel bir şehrin basınında da son dönemde hiç yakışık olmayan şeyler yaşanmaktadır. Bolu'daki yerel medya baronları başta olmak üzere, tüm basın mensupları ve köşe yazarları aynaya bakıp kendileriyle biraz olsun hesaplaşmaları gerekir. Nereye gidiyoruz, ne yapıyoruz? sorularını sormaları kaçınılmazdır. Kokuşmuş bir sistemin parçası olup kişisel günlük hesapların peşinde mi koşacağız, yoksa topluma rehber olacak her zaman doğru ve iyiden yana gazeteci gibi gazetecimi olacağız? Lütfen bir kere daha düşünün. Lafım zaten günlük heveslerle pastadan parça tırtıklayanlara değil. Ne mi demek mi istedim? Anladınız siz onu. Uzaklardan daha seviyeli, daha düzgün, daha sorumlu, daha ilkeli, daha kurumsal bir Bolu basını görmek dileğiyle..

Bu soruyu sıklıkça kendime soruyorum. Bir yerde her şey var ama her şeyi yapmak için zaman yok. Bir yerde az şey var ama onları yapmak için zaman çok. Hangisi acaba daha mutlu olabilmek için ideal. Resme ve güzel sanatlara karşı aileden alabileceğim fazla bir gen olmamasına rağmen, ortaokul ve lisede karnemde en gülen notlar resim ve iş teknik dersleriydi. Bugüne kadar bu yönümü geliştirseydim muhtemelen iyi bir ressam olabilirdim. Biraz maymun iştahlılık biraz içinde bulunduğum şartlar maalesef bu yönümün çok cüce kalmasına sebep oldu. Son Bolu ziyaretimizde bir vesileyle Sn. Yüksel Kahya ve Sn. Kadriye Kaygusuz?un sahip olduğu Tarz Sanat Evi?ne gittim.. İşte o on zaman durdu. Bir hayal âleminin içine daldım, rengarenk boyalar, yaldızlar, birbirinden değişik ve ilgi çekici malzemeler. El emeği göz nuruyla hazırlanmış eserler. Şeytan adeta otur burada akşama karda o boyaları bir bir kullan, orada ne var ne yok boya dedi. Galiba Bolu'da yaşamak çok daha avantajlı. Akşam iş çıkışından sonra yapılabilecek çok daha fazla şey var. Aslında en değerli şey olan zaman var. İstanbul?da her şey var ama yapabilmek için her halde önce emekli olmak gerekiyor. Yoksa kendi özel arabanızla bile 1,5 saatlik bir yolculukla evinize vardığınız bir şehirde yatıp uyumaktan başka canınız hiçbir şey çekmiyor. Onbinlerce suratsız insanla aynı yolları paylaşmak muhtemelen alınabilecek cezaların en büyüğü? Ben Bolu'da yaşasaydım doğanın bu kadar cömert davrandığı bir yerde muhakkak güzel sanatların bir dalıyla hem de doya doya uğraşırdım.