Hasan

        HASAN

       Bin dokuz yüz doksan bir yılının Eylül ayında , dokuz kardeşin beşincisi olarak Şırnak ilinin en büyük ilçesi Cizre’de doğmuş Hasan...

       Kalabalıklar içinde bir vesile ile muhabbet etmeden önce Hasan dikkatimi çekti; Nasıl efendi, kibar ve saygılı; Farklıydı yani... Şahsiyetine terbiye tuğlası konulduğu uzaktan belliydi.

       Hislerimde yanılmadığımı Hasan ile oturup uzun uzun muhabbet ettiğimde anladım.

       Hasan dedim, biliyor musun? Güzel olmak, iyi davranmak, hüsn sahibi olmak; isminin anlamı...

       ‘Aman abla, ne mümkün; dünyada kendini iyiliğe adamış güzel insanların yanında ben neyim ki’ dedi... Sonra devam etti; 1637 yılından beri Cizre’liyiz biz... Öyle sonradan falan gelmedik. Muhafazakar bir ailenin çocuğuyum. Allah’tan korkarız. Dedelerimizin dedelerinden miras bir meslek altın imalatı ile uğraşıyoruz. Altının çökelme işlemlerini yapıyoruz. Bugüne kadar ticaret ahlakımızda en ufak bir zedelenme olmamıştır. AHLAK benim büyüklerimden öğrendiğim en önemli davranışımdır. Kürt çocuğuyum ben.. Zaman zaman köylerimizi, evlerimizi ziyarete gelen Türk askeri ile soframızı, ekmeğimizi paylaşırız. Köyümüze göreve gelen öğretmen, polis, memur ağlayarak gider bizim oralardan... Kadınların hep dokunulmazlığı vardır, Kadını korururuz; Babam kız çocuklarına bizden daha fazla değer verir.”

         Varlıklı bir ailenin evladı olan Hasan, askerliğini de Türkiye Cumhuriyeti topraklarını korumak için on sekiz ay yapmış, Dışlanmış kürt olduğu için, bazı insanlar adımlarını bile geri çekmiş kürt olduğunu öğrenince, alışmış zamanla... Bazı insanlara reva görülen zorlu yaşamları normalleştiriyoruz böylece.

          Onaltı yaşında mahallede herkes Belediyenin düzenlediği Nevruz kutlamasına giderken, Hasan da takılmış peşlerine. Ateşler yakmışlar, türküler, müzikler... Anadolu halkları tarafından Göktürkler'in Ergenekon’dan çıkışı olarak kutlanan baharın gelişinin kutlandığı o gün, Hasan’ı da götürmüşler karakola... Yerel kıyafet giymenin yasak olduğu bir ortamda ne olduğunu anlayamadan sorgulanmış Hasan.. Hiç aklına gelmeyen şeyler başına gelmiş sonra... Hiçbir aile üyesinin sabıka kaydı yok, terör ile bağlantısı yok. 1637 yılından beri yaşadıkları toprakların kültürü içinde kalmak istiyorlar sadece. Kendi kıyafetlerini giymek, dillerini konuşabilmek, şarkılarını söyleyebilmek.

         Büyük bir travma yaşamış ardından..

         On altı yaşında katıldığı O eğlence, o çocukluk heyecanı alnına suç olarak yapışmış ve Hasan’ı sürüklemiş buralara.. Kokusu burnunda tüterken memleketinin, askerlik dışında silah kullanmadığını da söylüyor bana. Bizim oralarda çocukların yapacakları bir faaliyet olsaydı, mutlaka bizden de sanatçılar, futbolcular, yüzücüler çıkardı abla.. diyor içini çekerek.

         Bir kahvenin elli lira olduğunun konuşulup durduğu bir yazı daha geride bıraktık. Oysa ülkede ki en büyük sorun ekonomi olsaydı keşke... Bir şekilde batardık, çıkardık... Varımızı yoğumuzu koyardık. Oysa parsel parsel satılan topraklarımız üzerinde Anadolumuz'un Hasan’larını düşman belledik, Ortadoğu ülkelerinden elini kolunu sallayarak sınırlarımızı ihlal edip gelenlerin ne olduklarını bilmediklerimize kardeş diye kucak açtık.

          Tanju başkanın Bolu’sunda bile köylere koşullanmış, topraklarımızı satın almış havuzlu villalarında sefa süren, Alışveriş merkezlerinde hesapsızca para harcayan, yüzlerini göremediğimiz kadınlara, yanında üç dört kadın ile gezen erkeklere alıştınız sanıyorum.

      Ah o alışkanlıklar!

     Başımıza ne geldiyse yaşamda var olmamızı engelleyen o kara gözlükler..

      Ah Hasan!

      Yaşadığımız onca travmadan sonra büyükvazgeçişlerin kapısından geçmeyelim derken , çoğunu da kaybettik dönülmez akşamın ufkunda anadolunun bağrından... Sevgiyle.

       Filiz Sarıkaya Yılmaz