Zehirli Bir Sessizlik: İnsanlığın Parayla Ticareti

Bolu’nun yemyeşil doğasında, kuşların ötüşüyle uyanan köyler vardı. Çocuklar derelerde balık tutar, anneler camlarını açıp temiz havayı içlerine çekerdi. Şimdi ise o derelerden kan akıyor. Tavuk pisliğiyle karışmış zehirli sular, sadece toprağı değil, insanın ruhunu da kirletiyor.

Doğancı köyünde bir kadın, yeni bir hayatı taşıyor içinde. Hamile. Ama nefes alamıyor. Hastaneye kaldırılıyor çünkü bir fabrikanın bıraktığı atık, onun bedenine değil, doğmamış çocuğuna bile zarar veriyor. Camlar açılmıyor, çocuklar dışarı çıkamıyor. Yaşamak, artık sadece bir mücadele.

Ve biz soruyoruz: Ne zaman bu kadar sessiz kaldık? Ne zaman paranın sesi, bir annenin çığlığından daha yüksek çıktı?

....piliç fabrikası geceleri zehir salıyor derelere. Gündüz cezalar kesiliyor, ama geceleri yine aynı koku, aynı pislik. Yetkililer geliyor, köprünün üzerinden fotoğraf çekip gidiyor. Sanki bir doğa belgeseli izliyorlar, ama bu belgeselin sonunda kimse yaşamıyor.

Köylüler adalet istiyor. Ama adalet, paranın gölgesinde soluk alıyor. “Kimse .....piliç’e dokunamıyor” diyorlar. Çünkü bazı kurumlar, insan hayatını değil, üretim kapasitesini koruyor. Bazı kararlar, vicdanla değil, bilanço ile alınıyor.

Bu sadece bir çevre sorunu değil. Bu, insanlığın sınavı. Bir annenin gözyaşı, bir çocuğun nefessizliği, bir köyün sessiz çığlığı… Bunlar, parayla ölçülemez. Ama ne yazık ki ölçülüyor.

Bu yazıyı okuyan herkes bilsin: Doğayı kirletmek, sadece toprağı değil, insanın kalbini de çürütür. Ve bir gün, o çürümüş kalplerin içinde ne sevgi kalır ne umut.

Vicdanlar uyansın. Çünkü bu sessizlik, zehirden daha öldürücü