Vay Be…

      Bir zamanlar kurtlar vardı, koyun postuna bürünmüş. Tehlikeleri sinsice gizlenmiş, gözleri puslu, niyetleri karanlıktı. Ama en azından bilirdik; kurt, kurttur. Tehlikelidir. Dikkatli olmalıydık, temkinli yaklaşmalıydık.

      Ama şimdi?

      Şimdi zalimler var, ama öyle bir kılığa bürünmüşler ki… Mazlum gibi konuşurlar, mağdur gibi ağlarlar. Gözyaşları timsahınkinden beter, sözleri baldan tatlı ama zehirden keskin. Eskiden düşman dışarıdan gelirdi, şimdi içimizde, soframızda, dost sandığımız ellerde.

      Kansızlık artık bir meziyet gibi sunuluyor. Vicdanı olmayanlar, en çok vicdandan bahsediyor. Ahlakı ayaklar altına alanlar, en yüksek perdeden ahlak dersi veriyor. Ve ne yazık ki, bu tiyatronun seyircisi de, oyuncusu da biz olmuşuz.

      Kendi çıkarı için her şeyi mübah gören bir nesil türedi. Yalanı doğruya, ihaneti sadakate, hırsızlığı başarıya dönüştüren bir akıl yürütme biçimi. “Ben kazanayım da, dünya yansın” diyenlerin çağı bu. Ve biz, bu yangının ortasında, hâlâ “iyi insanlar kazanır” masalına inanmak istiyoruz.

      Vay be…

       Ne ara bu kadar değiştik? Ne ara haklı olmak değil, güçlü olmak yetti bize? Ne zaman sustuk da, bu kadar çok yalan konuşulabildi? Ne zaman göz yumduk da, bu kadar karanlık çöktü?

       Ama hâlâ umut var. Çünkü hâlâ bu soruları soranlar var. Hâlâ içi yananlar, hâlâ “bu böyle gitmez” diyenler var. Ve belki de en büyük devrim, bir insanın içindeki vicdanı kaybetmemesiyle başlar.

      Vay be… dedirten zamanlardayız. Ama belki de bu “vay be” bir uyanışın ilk cümlesidir.