Eğitim dediğin

Ben ilkokula başladığımda, okuma yazmada harf metodu vardı.
Önce 29 harf ezberletilir, sonra sesli ve sessiz harflerden oluşan hece ve kelime çatısına geçilirdi.
Öğretmenliğe başladığım yıllarda ise, fiş usulü getirilmişti.
Miniklere fişler ezberletilir, bir süre sonra fişler kelimelere, kelimeler hecelere bölünerek okumaya geçilirdi.
Bugün başa gelinmiş, harf metodu yeniden kullanılıyor.
Kırk seneye yaklaşan meslek hayatım eğitm sistemlerindeki değişikliklere uyum sağlamakla geçti.
Her aklı esen bir metod geliştirmeye çalıştı.
Mesela modern fizik dediler, Amerika'nın bir ara uygulayıp vaz geçtiği haftada 7 saatlik PSSC fiziğiyle tanıştık.
Tuğla kalınlığındaki kitabında 35 satırlık cümleler vardı.
Devlet milyarlar harcadı, öğrencilerin yapacağı deneyler için malzemeler yolladı, bir süre sonra vazgeçildi.
Sınıf geçme yönetmeliği her bakanın oyuncağı oldu.
Verilen sınav haklarından bekledikleri sonucu alamayınca temel eğitimde sınıfta kalmayı kaldırdılar.
Doksanlı yılların başında kredi ve ders geçme sistemi olacak dediler.
Mevcut müfredatları ve ders kitaplarını kullandırmadılar.
Okullar açıldı, öğretmenin elinde müfredat, öğrencide kitap yoktu.
İdare şaşkın, bakanlık bulduğunuz çareleri bana da gönderin diyordu. Her okul kendisine yol bulmaya çalıştı.
O sene böyle harcandı gitti.
Arada süper lise denemeleri de oldu.
Anadolu liseleri sıradan okullar yapıldı.
Şimdilerde ise Milli Eğtim Bakanı'nın bile haberi olmadan getirilen, 4+4+4 sistemi deneniyor.
Amaç belli, İmam Hatiplere yol vermek, taban oluşturmak.
Bunlar benim bir çırpıda hatırladıklarım. Kimbilir daha neleri var.
Peki ileri ülkelerde bu işler nasıl oluyor?
Ömrünü eğitime adamış, uzman heyetler, üniversiteler, sivil toplum örgütleri el ele verip senelerce çalışıyor. Pilot okullarda geliştirdikleri yenilikler deneniyor. Başarılı olursa parlementolarında tarıtışılıyor. Uzun uğraşlardan sonra hayata geçiriyorlar.
Akılsızlar, bizim gibi bir gecede istedikleri sistemi getirmeyi bir türlü öğrenemediler.
Ne diyelim? Bu da onların sorunu.