Din

Din ALLAH'la kulu arasında bir köprüdür.
İnananı Mevla'sına yaklaştırır.
O'nu dünya ve ahret mutluluğuna erdirir.
Ruhban sınıfını, yani aracıyı yasaklar.
ALLAH'ın kitabını anlayarak okumak, Peygamber'in öğütlerini dikkate almak yeterlidir.
Bu, olması gereken ideal yaklaşımdır.
Oysa bizde din çok daha farklı yaşanıyor.
Birileri ALLAH'a yaklaşmak isteyenleri önce kendilerine yaklaştırmayı başarıyor.
Bu aracının yaptığı işten çıkarı olmasa söyleyecek fazla bir şey yok.
Ama O, Suret-i Hak'tan görünürken, malı götürüyorsa durup düşünmek gerekmez mi?
Seni Yaradan'ına yaklaştırıyorum derken kendisini ve çevresini makam, mevkii, paraya kavuşturuyorsa Müslümanlar'ın bir şeyler sezmesi beklenmez mi?
Bu uyanıkların en korktuğu ALLAH'ın kitabının herkes tarafından anlaşılmasıdır.
Onun için on binlerce ezbere dayalı, anlamını bilmeden okutulan Kuran Kurslarının yanında bir tek bile Kuran'ı anlama ve yaşama kursu niçin açılmaz?
Gerçek Peygamber hadislerinin 6-7 bin civarında olduğu kabul görürken, piyasadaki sayının yüz binlerle ifade edilmesi hiç düşünme konusu edilmez mi?
Sömürü paralarının varisler arasında mahkemelik olması uyanmak isteyenlere bir çalar saat değil midir?
Çevreme bakıyorum insanları Müslümanlıkla kandırmak meslek haline gelmiş.
Sermaye, ustalık, diploma istemeyen bir düzen tıkır tıkır işliyor.
Bu işi kotaranlar memnun ve mutluyken, kandırılanların sessiz kalmalarına anlam veremiyorum?
Ya ben yanlış düşünüyorum ya da bu sessizlerin bir bildiği var.
Neyse, zamanla görürüz.
Ben din öğrenimi görmedim.
Okurum, yazarım, düşünürüm, araştırırım, sonuca varırım.
Sevabı günahı bana aittir.
Mesela yaşadığımız İslamiyet'in işgal altında olduğuna inanırım.
Kendisini kullananlara hizmet ettirildiğine inanırım.
Dini çıkarları için kullananlar dışında bütün insanları severim.
Ve ALLAH'ın bizlere şahdamarından yakın olduğunu hiç aklımdan çıkarmam.
Onun için de çıkarcı ve aracılara hiç yüz vermem.
ALLAH yolundaki gerçek din adamları ise başımın tacıdır.