İnsan mıyız yoksa...

   Kim "Hayat çok uzun." diyebilir ki?

   Hangimiz?

   Kime sorsanız, "Nasıl geldi geçti bu hayat, ben de anlayamadım." der.

   E o zaman insan bu kısa hayatta biraz olsun düzgün yaşamak ister.

   Her şey istediği gibi gitmese de asgarisine umut besler.

   Yaşadığı mekânda, çevrede ferahlık ister.

   Atlayıp zıplamak, sağdan sola, soldan sağa gönderilmek istemez.

   Deneme yanılma projelerine piyon olmak da.

   Çünkü tüm bunlar insanın hayatından çalar.

   Geçen zamanını stres, sinir yükler.

   İşte bu bağlamda; hizmet için var olan seçilmiş idarecilerin çok dikkatli olması gerekir.

   İşin içinde büyük töhmet vardır.

   "Ben yaptım oldu.", "Bir deneyelim görelim.", "Benim hayalim, benim projem. İtiraz eden birkaç kişinin canı cehenneme!" gibi yaklaşımlar günahtır.

   Seçilerek oturduğunuz makam, bir kişinin bile itirazını değerlendirecek kadar hassastır.

 

   Proje;

   Bir problemi, bir fırsatı değerlendirmeye yönelik yapılan hazırlık.

   Başlangıcı bitişi belli, finansmanı da...

   En önemli hedefi de müşteri memnuniyeti.

   Hem de en ince noktasına kadar.

 

   Şimdi bir bakalım çevremize.

   Kazılan sokaklar...

   Haber vermeden kafaya göre kapatılan yollar, kesilen sular...

   Ulaşımı kesilen meydanlar...

   Geçişin ortasına konan çadırlar...

   Ana ertelin ortasına dikilen dubalar...

   Orda burada borular, rögarlar...

   Kum çimento, toz, duman...

   Saldım çayıra, Mevlam kayıra yol alan patlak sular...

 

   Var mı proje?

   Başlangıcı bitişi var mı?

   Ya müşteri memnuniyeti?

   Ya finansman bedeli?

   Ne yazar.

   İtirazı olan mı var?

   Ne anlar ki onlar.

   "Biz yaptık oldu. "deriz o kadar.

   "Yarın da gidin şurayı kazın!"

   Bir bakalım nasıl olacak.

   Olmazsa, "Olmadı." der değiştiririz.

   Projeye gerek yok.

   Proje insana yapılır, insan yerine konulana.

   Ama biz sürüler halinde yaşayan koyunuz değil mi?

   Hem de sizin gibilere göre; kınalı koyun.