Takımımızla Çukurova macerası

   Uzun bir aradan sonra çıktığımız yabancı saha macerasının başlangıç yeri, bu sefer Ankara Esenboğa Havalimanı oldu.
   Havalimanına gelen kafileyi oluşturan sporcularımızın birlikteliği ve yardımlaşmaları çok dikkat çekiciydi. Yaklaşık seksen dakikalık bir yolculuktan sonra ulaştığımız Adana'da; uçağın kapıları açıldığında yüzümüze çarpan nemli ve sıcak hava, çantalarımızda taşıdığımız ve "Akşam serin olursa, üzerimize alırız" dediğimiz giysilerimizle alay ediyor gibiydi. Hemen aklımıza bu sıcak havada mücadele edecek sporcularımızın hali geliverdi. 
   Otelde hep beraber oturan, kalkan, yemek yiyen, karşılaşma sırasında sahada ya da kulübede olması fark etmeden karşılaşmanın içinde olan, hep beraber üzülen, sevinen ve birbirlerine olan bağlılıkları her hallerinden belli olan sporcu ve onlar yemeklerini bitirip kalkıncaya kadar, yemek yemeden başlarında bekleyen yardımcı hocaları görünce, bu görüntüleri izlediğim yerde disiplini hissettim.
   Kafilemizi misafir eden ve Beypi firmasının taşeronu olduğunu öğrendiğim Adanalı iş adamlarının bize olan ilgisi tam bir Anadolu misafirperverliğiydi. Bundan dolayı hem şahıslarına, hem de Beypi firmasına teşekkür edilmesi gerekir.
   Maç için heyecanla stadyuma geldiğimizde, daha önce tanışma fırsatı bulduğum ve takdir ettiğim Adana başkanının, bize ve stadyum görevlilerine karşı olan fevri hareketleri beni çok şaşırttı. Sayın başkanın bu hareketlerini son günlerde kulübünde yaşadığı çalkantılara bağladığım gibi, görüntüsünün geçen seneye göre çok daha yorgun ve bıkkın olması da notlarımın arasında.
   Karşılama seyircisiz olduğu halde, verilen yirmi beş kişilik kontenjanı dolduran topluluğumuzun koskoca Adana ili takımı temsilcilerinden daha heyecanlı ve istekli olduğunu söyleyebilirim.
   Takımımız sahaya Ferhat Kiraz'ın dışında beklediğim isimlerle çıktı. Onun da olmamasını, karşılaşma başladığında, kanat organizasyonlarının pek de fazla düşünülmediği bir oyun anlayışının seçildiğine yordum.
   Çoğu zaman seyircisiz olmasından dolayı saygı duruşu sessizliğinde geçen karşılaşmanın bu sessizliğini, zaman zaman oyuncuların ve daha çok teknik heyetin bağrışmaları bozdu.
   Öncelikle savunma hattımızın önünde oynayan, çiçeği burnunda transfer Ramazan ve Gökhan'la beraber tüm sporcuların top rakipteyken onlara önde baskı yaparak oyun kurmalarına mani olmaya, bozmaya çalışan bir şekilde oynadıklarını gördük. Top bizdeyken, hocamızın da bağrışlarıyla, hızlı bir şekilde rakip kaleye gitmeye çalıştık.
   Bu oyun şekli göze çok hoş gelmese de, oynanan futbolu yabancı sahada galibiyeti düşünen bir takımın seçebileceği oyun anlayışı olmasına bağlamak ve bu oyun anlayışını disiplinli şekilde sahaya yansıtan sporculara vermiş oldukları mücadeleden ötürü saygı göstermek gerekir. Hem de, oturduğumuz yerde zor nefes almamıza neden olan nem ve sıcak hava varken. Belki de bizi hedefe götürecek üç puanların alındığı karşılaşmalarda, çok da iyi futbol da beklenmemeli.
   Karşılaşma öncesi birkaç önemli oyuncusunun da kadro dışında tutulduğunu öğrendiğim Adana takımının hiç de yabana atılmayacak bir takım olduğunu maçta zaman zaman gördük. Ama tüm bunlara rağmen, kötü oynadığımız sıralarda bile maçın temposunu takımımızın belirlediğine şahit olmak sevindiriciydi.
   Maçın sonunda, bu zor ve hava şartlarının ağır olduğu yabancı sahadan aldığımız üç puanla Bolu'ya dönüyoruz. Önümüzdeki bu sezon ilk defa kendi sahamızda oynayacağımız puan karşılaşmasında; büyük bir ihtimalle, takımımızın iddia ve kalitesinden dolayı, karşısında kapalı oynayacak bir rakip bulacağından eminim. Bu nedenle çok zor geçeceğine inandığım bu karşılaşmaya çok ciddi hazırlanmalıyız.
   İnşallah ben yanılırım da; bu sezon şampiyonluk yolunda, sayısal çokluğuyla, taraftar desteğinin ne olacağı ipucunu verecek tribünler önünde, kolay bir maç yaşarız. Böylelikle alacağımız yeni bir üç puanı da hanemize yazdırırız.