Seni anmak...

Senin için bir şeyler yazmak istesem, sözcükler önce beynimin kıvrımlarında sonrada boğazımda düğümleniyor.

Kelimelerin en muhteşemini seçip yazmalıyım ama bir türlü yakışanı bulamıyorum.

Hislerimi yazmak için kelime dağarcıklarım yetmiyor.

Ama yazmak için düşündüğümde göğsüm ağrıyor, şakaklarım zonkluyor. Senin yaptıkların, önder olduğun kurtulma hareketinin zorluğu ve sonrası devrimler aklıma geldikçe, çağlayan gibi olup akmak istiyorum.

İnsanın senin ne zorlukları başardığını anlaması için, bir an senin yerine kendini koyması, sonra düşünmesi gerekir.

Fukaralık, boyun eğmişlik, cahillik, moralsizlik, dağılmışlık, perişanlık, bezginlik diz boyu. Sokaklar çılgınca sağa sola saldıran işgalciler ile dolmuş, ülke hazince sonunu bekliyor. 

Ancak, bu durumdan kurtulmak için bir mucize gerek.  

Türk elbet çıkaracak içinden bir muzaffer önder.

 Daha önceleri olduğu gibi,

Gömemeyecek bu ismi, o acımasız tarih sayfaları. Türk, o sayfalarda hep canlı kalacak sonsuza dek.

Ve işte o üstlendi bu zor görevi.

Zoru başarmak güçtü belki ama o Anadolu da onu bekleyen bir sürü yiğit varken umut doluydu. Tecrübeliydi damardaki bu kan ve toprak. Uyanmalıydı uyuyan, uyutulan dev.

Beklediği de oldu, kazıdılar hep beraber Türkün gücünü bir kez daha dünyanın tam ortasına,

Anadolu'ya.

İşte o Anadolu da bir kent Bolu. Senin gelişini anacak bir kez daha.

Her şeye rağmen,

17 TEMMUZ da...