Anılar ve anılmak...

   Fransız yazar Andre Gide; "Anı yazmak, ölümün elinden birşey kurtarmaktır" diyor.

Ne kadar güzel bir söz...

Bizde anı, otobiyografi/hayat hikâyesi yazmak batıdaki kadar yaygın değildir...

Bir röportajından hatırlıyorum. Eski Cumhurbaşkanlarımızdan, hem Osmanlı´nın son dönemine, hem de Cumhuriyetin en önemli olaylarına bizzat tanıklık etmiş rahmetli Celâl Bayar´a sorulmuştu; "Efendim, anılarınızı yazacak mısınız?" diye... Bayar; "İleride yazarız" diye cevap vermişti. Bu cevabı verdiğinde kendisi tam 100 yaşında idi!. 3 yıl sonra da vefat etti!.. Bir canlı tarih anılarıyla göçüp gitti...

Son devirlerin devlet erkânına bir bakalım...

6 kere gitmiş, 7 kere gelmiş Süleyman Demirel´in, yıllar boyu Türk siyasi hayatı içinde yer almış rahmetli Ecevit, Erbakan, Türkeş ve Özal´ın böyle bireysel bir çalışması yok...

Varsa da ben duymadım...

"Bildiklerimizle, yaşadıklarımızla, gördüklerimizle, sırlarımızla" öbür tarafa gitmeyi seviyoruz vesselâm...

Halbûki anılar yüzyıllar boyu bir devam zinciri içinde, toplumu nesilden nesile bağlayan bir kültür unsurudur. Tarih de önemli ölçüde anılardan yararlanır. Bir çoğunun belge değeri vardır.

Şimdi...

"Helâ kâtibi" Tosun kardeşe, duvarlara, banklara, ağaçlara, tarihi eser taşlarına binbir zahmetle(!) ismini kazıyanlara bakıp da yazmayı seven bir toplum olduğumuz da aklınıza gelmesin!..

Biz aslında "şifahi/sözel" bir milletizdir... Yani yazmakla/okumakla aramız pek iyi değildir...

Bu arada "söz uçar, yazı kalır" gibi harika bir söz de bu topraklardan çıkmıştır ki... Hayret!...

O zaman bu sözün gereğini de yerine getirmemiz lâzım... Öyle değil mi?...

Ben de bunun için hasbelkader 15-20 yıldır ve cahil cesaretiyle bir şeyler karalayıp duruyor, sizlerin huzuruna çıkıyorum. Bu durum sadece "söyleyecek sözü olmakla" da anlatılamaz. Belki de "kalıcı olma" dürtüsünün bir yansımasıdır, bilemiyorum... Anı yazmak da işte bu dürtünün, unutulmamak duygusunun bir tezâhürü olsa gerek...

Bu yüzden Andre Gide´nin yukarıdaki güzel sözünü duyduktan sonra ben de anılarımı yazmaya karar verdim. Şöyle kafamdaki "hafıza makarasını" bir geri sardım da,  neler yaşamışız yahu!.. İmamın kayığına binmeden evvel inşallah bu işi bitiririm...

Anılar deyince konuyu yerele de bağlayalım...

Prof. Dr. Halis DUMAN´ın "Anılar (1-2) Kitabı" ile Zekâi KONRAPA´nın Bolu İsyanları ile ilgili günlükleri önemli yerel anı belgelerdir. Ben ikisinden de çok istifade ettim...

Kitap çalışmaları dışında, bazı küçük anı metinleri de değerlidir...

Meselâ, İl Özel İdare Sekreterimiz Tahsin Akduman Bey´in gazetesindeki köşesinde son birkaç yazıdır kaleme aldığı, Taşlıyayla (Seben) Göleti´nin oluşumu ile ilgili anıları gibi...

Tahsin Bey bu bilgileri kayıt altına almasa, geleceğin çok güzel bir mekânının "oluşum sürecini/tarihini" biz nasıl bilecektik?... Öyle değil mi?...

O zaman, yerelde de başta belediye başkanları olmak üzere geçmişte ve bugün sorumlu büyüklerimizin "tecrübelerini, bilgilerini" gelecek nesillere aktarması temennisiyle, diyelim...

Bu arada bir de ufak kılçık atalım...

Mahlasımız "KILÇIKÎ" ya!.. Dokundurmadan duramayız!..

Ankara´da her konuda mahkemeye koşanzat ile, Bolu´nun her konuda mahkemeye koşan malûm "istemezükçüleri" de anılarını yazarsa çok iyi olur diyorum, ben...

Böylece hem Türkiye´nin, hem de Bolu´nun "tökezletilme tarihi!" bir güzel ortaya çıkar!!...

Sözün özüne gelince...

Anılar mühim de, "güzel sözlerle anılmak" daha da mühim dostlar...

Onun için...

Allah cümlemizi "rahmetle, hayırla, minnetle anılanlar" zümresine dahil etsin diyor, tüm okuyucularımın MEVLİD KANDİLİNİ KUTLUYORUM...

*  *  *