Tarım, hayvancılık, sanayi, eğitim, turizm bize ne söylüyor?

 

Dünya üzerinde 215 kadar devlet var ve 8 milyar insan her gün daha iyi bir yaşam koşullarına erişmek için didiniyor.  

 

215 ülkenin 20 tanesi çok lüks bir hayat standardı içinde bulunuyor. 50 kadar ülke orta kalite bir çizgide ilerlemekte. Geriye kalan ülkelerin kavgaları, didişmeleri, hukuksuzlukları, çaresizlikleri bitecek gibi görünmüyor.

 

57 İslam ülkesi var. Ancak bunların tümünün yıllık üretimi bir İtalya, bir Almanya kadar bile yok. Petrol üreten birçok İslam ülkesinde sistemi elinde tutan ailelerin şatafatlı, görgüsüz yaşantısı devam ediyor. 21. yüzyılda bunların bir tek patenti, projesi, icadı, üretimi yok. Evinize şöyle bir bakınız. 50 kadar aygıtın hangileri bir Arap ülkesinde üretilmiş? Arap ulusları çöp kovası üretmekten bile kaçınan yapıda ne yazık ki.  

 

Türkiye, tüm engellemelere, çelmelere, dışlamalara rağmen dünyanın 17-18. büyük ekonomisi olmayı başarabilmiştir. 1700’lü yıllardan itibaren erimeye, bilimden kopmaya başlayan Osmanlı Devleti’nin israfa yönelik harcamaları olmasaydı bugün daha çok üreten bir toplum olabilirdik. Son 150 yılda Osmanlıyı yönetenler fabrika yapmak yerine borç para alarak kaşaneler inşa etmeyi tercih etmişlerdir. (Bakınız, Dolmabahçe Sarayı.)

 

Ülkemizde gerçek üretime dönük sanayileşme 80-90 sene önce başlayabilmiştir. Özellikle 1950’den sonra egemen/hırsız ülkeler (ABD, İngiltere, Almanya, İtalya vb.) Türkiye’nin katma değeri düşük ürünler imal etmesi yönünde sinsi planlar yapmışlardır. Yani tuğla, çimento, mobilya, tekstil, makarna sektörlerinin ürettiği malların kazancı daha azdır. Uçak, entegre (chip), ilaç, tohum, telefon gibi ürünlerin kazancı ise daha yüksektir.

 

Türkiye’nin 81 vilayetinin ve 2000 kadar ilçesinin yüzde 50’den fazlası işsizlik, istihdam bakımından iyi durumdadır. Örneğin Kocaeli, Bursa, Kayseri gibi illerde insanların işsiz kalması çok zordur.

 

Bir türlü atılım yapamayan, ataletini yenemeyen, iş birliği üretemeyen il ve ilçelerde nüfus bakımından azalma, göç verme sorunu söz konusudur.

 

40 kadar kentimiz son 30 yılda yarı yarıya nüfus kaybetmiştir. 82 milyonun İstanbul, Ankara, Bursa, İzmit, Sakarya, Kayseri, Gaziantep gibi illerde öbeklenmesi birçok toplumsal sorunun artmasına da yol açmaktadır.

 

Köylerden, ilçelerden, illerden 10 kadar mega şehre akın mutlaka durdurulmalı, göçü tersine çevirici yasal düzenlemeler yapılmalıdır. 16 milyon nüfuslu İstanbul’u ultra yetenekli idareciler bile sağlıklı tutamaz.

 

Almanya ve Fransa dışarıdan bakıldığında sadece sanayi ülkesi gibi görünür. Ancak bu iki ülke tarım ve hayvancılığı asla terk etmemiştir. Almanya’nın her yanı tarla doludur. Tümü ekilidir. Herkesin gıpta ettiği Paris şehrinden 5-10 km uzaklaştığınızda modern tarım arazileri sizi karşılar.

 

Avrupa ülkeleri ve ABD tarım ile hayvancılığı asla yabana atmamıştır. 16 milyonluk Hollanda tarımsal üretimde 200 milyon insanı besleyecek kadar potansiyele erişmiştir.

 

Ülkemizin en küçük ilçelerinden olan Kıbrıscık’ta 6-7 Temmuz günleri bilimsel bir sempozyum / çalıştay yapıldı. BAİBÜ’nün değerli akademisyenleri, girişimciler, uzmanlar, sivil toplum kuruluşları fikirlerini, önerilerini dile getirdiler.

 

Pirinç üretimi, hayvancılık, arıcılık, turizm, yaylacılık ve göçü tersine çevirme üzerine ilgi çekici nitelikte beyin fırtınaları yapıldı.

 

Bolu’nun kaliteli, enerjik bir üniversitesi var. Yerel kalkınmaya yönelik fikirler üreten akademisyenlerin önü açıldığı vakit çok güzel projeler ortaya çıkabilmektedir.

 

Siyasal görüş ayrımı yapmadan, ilçelerin, köylerin üretime olan katkısını artırıcı faaliyetlerin daha çok yapılması lazımdır.

 

Ali Özdemir

www.aliozdemir.net

0505 220 83 85

Eğitimci – Yazar - Yayıncı